Bárðarbungukerfið hefur verið mjög virkt á nútíma og a.m.k. 26 eldgos hafa orðið þar á síðustu 11 öldum. Yngsta gosið var stórt sprungugos (rúmmál hrauns >1,5 km3) frá ágúst 2014 til febrúar 2015 í Holuhrauni norðan Vatnajökuls. Nokkur minni eldgos undir jökli kunna að hafa átt sér stað tveimur vikum fyrir aðalgosið.
Bárðarbunga er á Austurgosbeltinu en eldstöðvarkerfið er um 190 km langt og allt að 25 km að breidd. Megineldstöðin rís hæst í 2009 m h.y.s. en sprungusveimurinn er að hluta hulinn ís. Askja megineldstöðvarinnar er um 65 km2 og ísfyllt. Einkenni gosvirkninnar eru basísk sprengigos í hlíðum megineldstöðvarinnar eða á jökulþakta hluta sprungusveimsins. Annars staðar á sprungusveimnum eru flæðigos ríkjandi.
Þau sprengigos sem þekkt eru hafa yfirleitt verið 3-4 á VEI-kvarða en einstaka gos hafa náð 5-6 á sama kvarða (rúmmál nýfallinnar gjósku allt að 10 km3). Stærstu gosin urðu snemma á nútíma; basísk flæðigos á sprungusveiminum (rúmmál hrauns ≥20 km3). Gostíðni síðastliðin 1100 ár er, að meðaltali, 1 gos hver 50 ár. Mikil flóð í ám sem renna til suðurs og norðurs úr Vatnajökli gætu orðið í kjölfar gosa undir jökli.
Á goslistanum (Eruptions Search) eru upplýsingar um öll gos frá árinu 1700 auk tveggja stærstu gosa kerfisins á sögulegum tíma en þau áttu sér bæði stað fyrir árið 1700.